info-steel-19

38 Achter het op het eerste gezicht eenvoudige grond- plan schuilt een ingewikkelde structuur. De holle pijlers van 70 x 80 cm zijn 13,60 m hoog en zijn gemaakt van platen van 10 tot 24 mm dik. Vier vol- lewandliggers met geboute montageverbindingen kruisen elkaar loodrecht op de palen en strekken zich zonder steunpunt uit over 14,10 m tot aan de gevels. De vloerbalken vormen zowel aan de binnenkant als aan de buitenkant een gordel met hangstangen met een diameter van 60 tot 70 mm. Naar een nieuwe bestemming Op het einde van Expo 58 wordt het Oostenrijkse paviljoen afgebroken waarna het weer wordt opge- bouwd in hartjeWenen in de ‘Schweizer Garten’, een park van meer dan elf hectare vlak bij het Südbahnhof (zuidelijke treinstation) en de barokke Belvedèrepa- leizen. Het gebouw opent zijn deuren in september 1962 en groeit uit tot een museum voor moderne kunst, het ‘Museum des 20 Jahrhunderts’. De stalen structuur wordt volledig opnieuw gebruikt, hoewel er met toestemming van Schwanzer enkele wijzigingen worden aangebracht aan het grondplan. De begane grond krijgt vensters en de centrale bin- nenplaats wordt overdekt met een glazen dak om zo de tentoonstellingsruimte te vergroten. Het bijgebouw La simplicité du plan cache une structure sophis- tiquée. Les pylônes creux de 70 x 80 cm ont une hauteur de 13,60 m et sont réalisés en tôle de 10 à 24 mm d’épaisseur. Quatre poutres principales à âme pleine avec joints de montage boulonnés se croisent au droit des poteaux et s’étendent en porte-à-faux sur 14,10 m jusqu’aux façades. Les poutres de plancher forment une ceinture exté- rieure et intérieure avec des tiges de suspension de 60 à 70 mm de diamètre. Vers de nouveaux destins A la fin de l’Expo 58, le Pavillon de l’Autriche est démonté pour être reconstruit au cœur de Vienne dans le ‘Schweizer Garten’, un parc de plus de onze hectares près de la gare Sud et des châteaux baroques du Belvédère. Le bâtiment ouvre ses portes en septembre 1962. Il est devenu un musée d’Art moderne, le ‘Museum des 20 Jahrhunderts’. La structure en acier est entièrement récupérée et le plan subit quelques adaptations avec le consentement de Schwanzer. Le rez-de-chaussée est vitré et la cour centrale est couverte par une verrière pour agrandir les espaces d’exposition. Le bâtiment annexe de l’Expo 58 est utilisé 1958