info-steel-26

De volgende tabel geeft een overzicht van de gel- dende vereisten voor structurele elementen (type I en type II) en niet-structurele elementen. klasse A _classe A klasse B _classe B klasse C _classe C Dragende niet-structurele elementen _Eléments porteurs non structurels Geen vereiste inzake stabiliteit bij brand _Pas d’exigence de stabilité au feu Structurele elementen type II _Eléments structurels de type II R t e,d Structurele elementen type I _Eléments structurels de type I R 60 R 120 R 120 Tabel – Vereiste stabiliteit bij brand volgens bijlage 6 _ Tableau – Stabilité au feu requise selon l’annexe 6 De equivalente tijdsduur ( t e,d ) is een methode die het mogelijk maakt om de invloed van reële brandsituaties te vertalen onder de vorm van de duur van de blootstelling aan een brand volgens de ISO 834-norm. Deze methode wordt gedetail- leerd beschreven in bijlage F bij de norm NBN EN 1991-1-2. De vereisten voor elementen van type I zijn op het vlak van tijdsduur logischerwijs identiek aan die voor de compartimentwanden (zie punt 5 hierna), want het bezwijken van deze elementen heeft ook invloed op het bezwijken van de compartiment- wanden. Bovendien is de brandwerendheid van de tussenvloeren en van hun dragende structuur ten minste gelijk aan R 30. Niettemin, indien deze vloerplaten bij structurele elementen van het type I horen, moeten ze beantwoorden aan de vereisten die aan deze elementen worden gesteld (R 60 of R 120 – zie tabel). 5. Compartimentering: grootte en compartimentwand De ontwikkeling van een brand en rook en de snelheid waarmee deze zich verspreiden, moeten worden beperkt zodat aanwezigen de kans heb- ben om het getroffen compartiment (en in voor- komend geval de aangrenzende compartimenten) te verlaten en zodat de brandweer de brand onder controle kan krijgen alvorens deze te groot wordt. De rekenwaarde van de totale brandbelasting binnen het compartiment moet worden beperkt tot 5.700 GJ voor een gebouw dat niet is uitgerust 51 Le tableau suivant reprend les exigences en vi- gueur pour les éléments structurels (type I et type II) et non structurels. La durée de temps équivalent ( t e,d ) est une mé- thode permettant de traduire l’influence de situa- tions réelles d’incendie sous la forme d’une durée correspondante à une exposition au feu selon la norme ISO 834. Cette méthode est détaillée dans l’annexe F de la norme NBN EN 1991-1-2. Les exigences pour les éléments de type I sont logiquement identiques en durée que celles pour les parois de compartiment (voir point 5 ci-après) car l’affaissement de ces éléments a également une influence sur l’affaissement des parois de compartiment. En outre, la résistance au feu des planchers in- termédiaires et de leur structure portante est au moins égale à R 30. Toutefois, si ces planchers constituent des éléments structurels de type I, ils devront répondre aux exigences propres à ces élé- ments (R 60 ou R 120 – voir tableau). 5. Compartimentage : taille et paroi de compartiment Le développement et la rapidité de propagation d’un incendie et de la fumée doivent être limi- tés afin de permettre aux occupants de quitter le compartiment sinistré (et les compartiments voisins le cas échéant) et aux services d’incen- die de contrôler l’incendie avant que celui-ci ne devienne trop important. La charge calorifique de calcul totale au sein du compartiment doit être limitée à 5700 GJ pour un bâtiment non équipé d’une installation d’extinction automa-