info-steel-46

leur résidence sur le mode de l’habitat participa- tif et autogéré. Une décision qui tombe sous le sens, les associés cumulant les rôles de maître d’ouvrage et de maître d’œuvre et disposant, de plus, d’une expérience de travail en commun. Mais bien sûr, l’expérience va s’avérer plus prenante que prévue et la réalisation ne sera pas des plus reposantes. Le seul montage de l’opé- ration nécessitera plus de deux ans. Parcelle minuscule et défi de taille La taille même de la parcelle et sa forme trapézoïdale constituent un défi : 207 m² tout compté ! Si le règlement d’urbanisme autorise de construire le triple de surface et de monter sur sept étages, le milieu environnant constitué d’un habitat disparate de plus faible densité appelle quelques égards et requiert du doigté, ne serait-ce que pour désamorcer les recours en justice désormais très courants dans Paris et sa première couronne. Combinée à l’obligation d’intégrer des places de parking, cette emprise réduite s’est traduite par l’installation d’un ascenseur à voiture pour desservir les 6 places de parking en sous-sol, surcoût dont les asso- ciés se seraient bien passés. Sur cette base bien lestée, les architectes autopromoteurs ont érigé leur construction de manière traditionnelle en limitant les voiles en béton aux façades et à la cage des circula- tions verticales afin de favoriser la liberté de plan à l’intérieur. Les deux premiers niveaux accueillent des locaux d’activité en prise sur la rue et une bande étroite de jardin sur l’ar- rière, et le deuxième étage des appartements locatifs, les associés se partageant les étages supérieurs. Les contraintes d’urbanisme imposant un retrait aux étages élevés, des appartements en duplex occupent le sommet de l’immeuble, surmontés d’une ultime terrasse en nid d’aigle. Les voiles inclinés des façades et la forme pincée du plan leur confèrent une expression tokyoïte assez tourmentée quand les étages inférieurs privilégient des plans plus fluides et sereins. A chacun selon son goût et ses besoins ! te verbouwen in een participatieve en zelfbeheerde habitat. Een beslissing die perfect in hun kraam paste, aangezien de vennoten zo de rol als bouwheer en architect konden cumuleren en ze bovendien beschik- ten over voldoende ervaring in het samen werken. Maar natuurlijk zal de ervaring ‘boeiender’ blijken dan voorzien en zal de verwezenlijking niet van een leien dakje lopen. Alleen al het verder uitwerken van het concept zou meer dan twee jaar vergen. Minuscuul perceel en uitdaging van formaat De grootte zelf van het perceel en de trapeziumvorm ervan vormden een ware uitdaging: 207 m² alles meegerekend! Hoewel het stedenbouwkundige reglement toestaat om de bewoonbare oppervlak- te drie keer zo groot te maken en dit tot zeven verdiepingen hoog, noopt de omgeving met haar geringere densiteit, tot aandacht en inventiviteit, al was het maar om niet in een gerechtszaak terecht te komen, momenteel courant in Parijs en dichtsbij zijnde voorsteden. In combinatie met de verplichting tot het integreren van parkeerplaatsen, werd op deze beperkte ingenomen bodemoppervlakte een lift voorzien voor voertuigen om de 6 ondergrondse parkeerplaatsen te bedienen. Meerkosten die de vennoten liever niet hadden gemaakt. Op deze erg veel beperkingen opleggende basis hebben de architecten-zelf-projectontwikkelaars hun gebouw opgericht op traditionele wijze door de dunne betonnen schaal te beperken tot de gevels en de schacht van de elementen voor de verticale verplaatsingen om binnenin meer vrijheid te creëren. Op de eerste twee niveaus zijn de lokalen onderge- bracht voor activiteiten die direct contact vergen met de straat, en een nauwe strook tuin achteraan, op de tweede verdieping zijn er huurappartementen en de bovenste verdiepingen worden door de vennoten onderling gedeeld. Doordat de stedenbouwkundige regels verplichten om de hoogste verdiepingen in te laten springen, zijn er helemaal bovenaan het gebouw duplex-appartementen aangebracht, met daarboven- op een ultiem terras in de vorm van een arendsnest. De overhellende gevelbekleding en de naar achteren sterk versmallende vorm van het grondplan verlenen ze een nogal getormenteerde uitdrukking die aan Tokyo doet denken, terwijl de onderste verdiepingen een vloeiender en serenere grondplan hebben. Ieder zijn smaak en zijn behoeften! 59